Verhaal – Mijn verhaal
Het eerste verhaal … is mijn verhaal. Mijn verhaal over mijn verdriet als iets waar je zo van houdt stopt met bestaan. Ik hoop dat het een troost mag wezen voor iedereen die ooit terug opnieuw is moeten beginnen. Dat het oké is jezelf kwijt te zijn zolang je er maar naar blijft zoeken!
Terug alleen na drie jaar viel me zwaar. Alles leek nieuw en ik was ontzettend bang. Bang over wat ging komen en onzeker hoe het allemaal weer verder moest.
Ik ben momenteel 19 jaar en mijn toenmalige vriend beëindigde onze relatie na meer dan drie jaar. Ik was heel jong wanneer we elkaar tegenkwamen, maar ik was er zo ontzettend zeker van mijn prins op het witte paard gevonden te hebben.
Dat die prins zomaar kon weg vallen, was nooit echt in mij opgekomen. Dat hij dan ook wegviel, viel me letterlijk ontzettend zwaar. Ik viel in een zwart gat en wist niet hoe hier uit te kruipen. Ik weende uren op een dag, ik sportte niet meer graag (geloof me dit is iets wat ik normaal elke dag doe en deed), ik viel een paar kilo af, … ik was mezelf niet meer. Geen Janie, niet meer hoopvol en vol levensvreugde...enkel nog tranen, tranen om iets dat er niet meer was.
De periode nadat hij hier de laatste keer door de deur stapte, in zijn auto stapte en wegreed was ontzettend zwaar. Zo pijnlijk en voor mij hartverscheurend. Een deel van mij was weg. Ik voelde me niet compleet, ik voelde me miserabel. En de persoon aan wie ik dit het allerliefst wou zeggen, was de persoon die mij me zo liet voelen. Het enige wat in mijn hoofd spookte: Hoe kon iemand die ik zo graag zag mij niet meer graag zien? Hoezo was wegstappen ‘gemakkelijker’ dan blijven? Hoezo maakte ik jou niet gelukkig terwijl ik het allergelukkigste was met jou aan mij zij.
De eerste dagen heb ik enkel maar geweend, in bed gelegen en nog meer geweend. Het was ‘acceptabel’ dat het me zwaar viel, maar hey ik was nog jong en na twee weken ervan af te zien werd het toch stilletjes tijd om er over te geraken… Maar niks was minder waar… accepteren dat iets gedaan is één ding, maar het is de pijn die achteraf telkens opnieuw komt bij elke stap die je alleen zet. Ik was totaal niet gewoon om alleen te zijn. Alleen zijn voelde raar en niet goed. Ik zocht dan ook hulp. Ik had iemand nodig die mij mijn gevoelens mee een plaats hielp geven. En hoe graag ik een antwoord op de vragen in mijn hoofd wou… het had niks uitgemaakt… Het had de situatie niet veranderd.
We zijn nu ongeveer een jaar verder en ik ben oprecht gelukkig met mezelf, terug gelukkig alleen. Maar de pijn die blijft. De vragen blijven maar nemen steeds minder de bovenhand. Eraan terug denken is op een moeilijke dag nog steeds traantjes weg pinken. En da's oké, niemand kan je een formule geven hoelang de pijn blijft en hoelang ze ‘mag’ duren.
Ik ben een ander persoon dan voor mijn relatiebreuk, ik ben terug van het leven gaan genieten, echt gaan leven voor mezelf, sterker geworden in communicatie, terug verliefd geworden op mezelf, ik heb dingen ontdekt en plannen gemaakt die ik hiervoor nooit zou gedurfd hebben omdat je ook aan de ander denkt.
De moeilijke dagen zijn er nog steeds, inclusief de tranen, het blijft pijn doen om iemand je leven uit te zien wandelen waar je samen oud mee wilde worden... en mijn gedachte dwalen nog soms af naar wat als…