Endometriose – diep “verborgen” maar wel “duidelijk merkbaar”
Ik moet een jaar of dertien geweest zijn toen het allemaal een beetje begon…
Ik werd voor de eerste keer ongesteld en dit betekende voor mij het begin van een periode met regelmatig heel veel buikpijn, veel bloedverlies, mij niet goed voelen en het innemen van veel pilletjes voor de pijn.
De buikpijn was soms zo hevig dat ik soms niet naar school kon, niet kon gaan trainen en eigenlijk alleen maar miserabel op de zetel kon liggen met een kersenpitkussentje op mijn buik na het innemen van een paar Buscopans ( want die hielpen bij mij wel redelijk goed).
Op mijn 14 kreeg ik de anticonceptiepil voorgeschreven door de huisarts omdat dit volgens hem de enige oplossing was om niet elke maand een aantal dagen te moeten creperen van de pijn. Maar ‘je bent een meisje en buikpijn hoort er nu eenmaal bij’ was zijn uitleg.
Zo liep ik dus wel een heel aantal jaren rond met periodes van hevige buikpijn die wel minderde door de anticonceptie, maar nooit niet echt wegging.
Ook mijn toenmalige gynaecoloog zei dat er niet veel kon aan gedaan worden, dat sommige meisjes nu eenmaal veel meer buikpijn hebben dan anderen. Ik dacht dan ook dat het ‘normaal’ was…
Maar de buikpijn was er op den duur niet alleen meer tijdens mijn menstruatie, maar ook enkele dagen ervoor en enkele dagen erna.
Zo werd mijn cyclus ingedeeld in een periode van ongeveer een week geen buikpuin, een week knagende buikpijn, een week heftige buikpijn, en een week mildere last… om dan opnieuw te beginnen.
Op een blauwe maandag - ik moet toen ongeveer een 29 jaar geweest zijn - kwam ik thuis met buikpijn die zo hevig was dat ik op handen en knieën naar binnen ben gekropen, tot op mijn bed.
Dit was een keerpunt, want ik besefte dat dit niet meer normaal was en kwam bij een gynaecoloog terecht die onmiddellijk zei dat dit effectief NIET NORMAAL was en dat dit wel eens endometriose kon zijn. “Endo wat”? Ik had er nog nooit bij stil gestaan dat er misschien dan toch wel iets mis was …
Om een lang verhaal kort te maken : ik begon er wat meer over tee lezen en kreeg echt wel goeie hulp van mijn gynaecoloog, na verschillende onderzoeken en twee laprascopies tussen mijn 30ste en 33ste om te checken waar de endometriose zich genesteld had én om zoveel mogelijk weefsel en cystes te verwijderen én het al jarenlang aan de pil zijn, heb ik de endometriose en de pijn ondertussen zo goed mogelijk onder controle.
Jaarlijks ga ik op controle bij de gynaecoloog en ben altijd opgelucht als hij zegt dat alles “goed” is.
Ik durf niet te stoppen met de pil, omdat ik bang heb dat ik terug die immense pijn en de ongemakken moet meemaken… best nog nemen tot de menopauze is de boodschap.
Naarmate ik ouder werd en wel eens durfde zeggen tegen iemand “ik heb endometriose”, kwam ik tot mijn verbazing tot de conclusie dat ik zeker niet alleen was/ben … zoveel mensen die mij zeiden: “oh dat ken ik en dat heb ik ook”, “mijn zus heeft dat ook”, “mijn vriendin heeft er ook last van” …
Het is duidelijk iets dat niet zo “normaal” is, maar toch wel heel veel voorkomt … en dan zijn er nog de ‘gelukkigen’ die endometriose hebben, maar die er geen last van hebben.
Want ja, die bestaan ook !
Zo zie je maar dat het belangrijk is om erover te praten- met vriendinnen of familie maar ook zeker met je dokter.