Enkele dagen later pas opnieuw een test gedaan samen met mijn vriend, opnieuw positief en deze keer wel correct. Ikzelf was toen 19 en mijn vriend 20. Onze ouders hadden allemaal een heel ander gevoel, mijn mama was niet boos maar ook niet vanaf dag 1 gelukkig. Mijn vader vroeg me of ik abortus zou doen. De moeder van men vriend vond zichzelf te jong voor grootmoeder te worden en zijn vader was wel gelukkig. Wijzelf waren wel gelukkig. Het mag dan wel een ongeplande zwangerschap zijn maar toch het geluk kon niet op. Uiteraard waren we ook bang, beide nog naar school, vriend die alleen woont en ik nog bij hotel mama. Hoe zouden we dit doen.
De eerste 3 maanden van mijn zwangerschap waren een hel! Ziek ziek ziek! Kon mijn bed niet uit. Had geen energie. Kon niet eten of drinken. Mijn vriend en mama stonden heel de tijd aan mijn zijde. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis nog voor ik de 3 maand bereikte. Ik was uitgedroogd. Ik mocht pas eten en drinken als ik 24 u niet had overgegeven. En dat lukte maar niet. Wel kreeg ik een infuus met vocht uiteraard! Ik was zo boos omdat t niet lukte. Ik mocht geen bezoek ontvangen omwille van de pandemie. Na een week mocht ik opnieuw naar huis. Misselijk was ik nog steeds maar ik kon wel opnieuw eten en drinken.
De 3 volgende maanden liepen best gezellig. Was snel moe maar begin te genieten van mijn zwangerschap. Naar het einde toe kreeg ik last van nierstuwingen, ook geen fijne periode. Ook hierbij eventjes in opname geweest en stevige pain killers gehad. Daarna was dat ook weer volledig voorbij.
Ik beviel in 2020 van een prachtig zoontje met een hele mooie bevalling. Pittig sowieso. Maar helemaal zoals ik het wou. In bad met mijn wensen, geen epidurale.
Liefs😘
]]>
Ik pakte de pil door voor de 'symptomen' van mijn pcos...super pijnlijke maandstonden en omdat ik het handiger vond. Er had ook nooit iemand gezegd dat dit erg was. Ondertussen tussen de 'diagnose' en het ontmoeten van mijn vriend was ik wel 50 kg vermagerd. Na een relatie van nog geen 9 maand, de pil door te nemen en te horen gekregen hebben op jonge leeftijd (14 jaar) dat het bij mij niet zo makkelijk zou zijn ben ik na weken (negatieve test thuis, antibiotica omdat ze dachten dat ik een maag zweer had, gastroscopie....) Te weten gekomen dat ik zwanger was.
Mijn vriend dacht dat ik hem in de valHad gelokt.... Tot hij mee ging naar de gynaecoloog en die zei dat die diagnose van pcos zever was ... Dat je niet zo maar kan zeggen dat iemand moeilijk kinderen kan krijgen zonder 'bewijs' en dat mijn pil niet pakte omdat ik een gastrol bypass heb gehad. Mijn chirurg zei dan weer dat de pil wel pakte maar dat ik gewoon heel vruchtbaar was nu door zo veel te vermageren en dat ik door de mazen van het net geglipt ben....
Ik heb mijn vriend de keuze gegeven samen blijven of niet, in het leven van ons kindje zijn of niet, ik wilde hem echt niet verplichten om een gezinnetje te spelen.... Na te weten te komen dat ik zwanger was heeft hij 3 dagen niet gesproken met mij denk ik.... En dan uiteindelijk na een week of 3 hebben we beslist om er voor te gaan.... Je moet weten dat ik zijn mama 1 keer had gezien en hij de mijne 1 keer ... Hij is van Afrikaanse afkomst dus het loopt daar allemaal wat anders ... Maar op het verlovingsfeest van zijn zus (toen niemand buiten 1 broer van hem en die zijn vrouw) en zijn mama het wisten heeft hij gezegd laten we er voor gaan.
Vandaag 4 jaar later zijn we nog steeds samen en ben ik zwanger van ons 2 de zoontje....Dit terwijl er enorm veel mensen niet geloofde dat wij zouden blijven duren...zeker langs mijn kant van de familie.... En al de mensen die toen een 'standvastige' relatie hadden en aan kinderen begonnen heel veel commentaar hadden op mij en hem nu uit elkaar zijn en in 'vechtscheidingen' zitten ...
]]>Ik ben nu 20 jaar dus dat wil zeggen dat ik non stop zes jaar de pil genomen heb. Met hier en daar natuurlijk wel de befaamde stopweek maar stoppen met de combinatiepil nee daar dacht ik niet aan! Nu zes jaar verder begon de twijfel toch toe te slaan. De laatste tijd kwamen er meer nevenwerkingen en als ik op de tijd terug kijk dat ik de pil nam herinner ik me toch veel schommelingen in mijn gemoed en moet ik toegeven dat ik me toch vaak minder in mijn vel gevoeld heb. Of ik dit nu volledig kan toeschrijven aan de pil wil ik graag achter komen! Ik ben er ook van overtuigt dat de pil niet de juiste oplossing is voor mijn menstruatiepijn en dat deze vooral ontstaat door een hormonale disbalans. En dat de pil vaak geslikt wordt puur voor het gemak. Ik wil mijn lichaam leren kennen zonder de pil, zonder hormonen die alles beïnvloeden.
En daarom heb ik besloten om de komende periode pil loos door het leven te gaan. Of ik bang ben om te stoppen: Ja zeker! zes jaar lang hormonen slikken is niet niks! wat doet het met mijn lichaam, hoe functioneer ik zonder, hoe ondersteun ik nu mijn lichaam het best, ...
Hoe dat gaat lopen ga ik onder vinden maar ik hou jullie zeker op de hoogte!
Ik sta volledig open voor al de veranderingen en kijk er vooral naar uit om mijn eigen lichaam echt te leren kennen!
]]>
Toen we uit elkaar gingen hebben we nog een aantal keer afgesproken, hij vroeg telkens weer om seks. Ik gaf hem die toestemming omdat ik op die manier nog bij hem kon zijn. Ondertussen zijn we 4 jaar later en is dat gedaan, maar zelfs nu krijg ik van hem nog de vraag om het bed te delen.
Ik heb me door hem enorm gebruikt en waardeloos gevoeld, alsof ik als persoon niets waard was en enkel diende voor seks. Nu, na al die tijd, besef ik dat ik wel een waardevol persoon ben en dat deze manier van seks niet juist is. Het is iets waar alle partijen van moeten genieten en zich goed bij moeten voelen, als iemand zich er niet goed bij voelt moet dat ook gewoon gerespecteerd worden. Het is jammer dat ik het op deze manier heb moeten ondervinden, maar ik heb er wel veel uit geleerd.
]]>Ik moet een jaar of dertien geweest zijn toen het allemaal een beetje begon…
Ik werd voor de eerste keer ongesteld en dit betekende voor mij het begin van een periode met regelmatig heel veel buikpijn, veel bloedverlies, mij niet goed voelen en het innemen van veel pilletjes voor de pijn.
De buikpijn was soms zo hevig dat ik soms niet naar school kon, niet kon gaan trainen en eigenlijk alleen maar miserabel op de zetel kon liggen met een kersenpitkussentje op mijn buik na het innemen van een paar Buscopans ( want die hielpen bij mij wel redelijk goed).
Op mijn 14 kreeg ik de anticonceptiepil voorgeschreven door de huisarts omdat dit volgens hem de enige oplossing was om niet elke maand een aantal dagen te moeten creperen van de pijn. Maar ‘je bent een meisje en buikpijn hoort er nu eenmaal bij’ was zijn uitleg.
Zo liep ik dus wel een heel aantal jaren rond met periodes van hevige buikpijn die wel minderde door de anticonceptie, maar nooit niet echt wegging.
Ook mijn toenmalige gynaecoloog zei dat er niet veel kon aan gedaan worden, dat sommige meisjes nu eenmaal veel meer buikpijn hebben dan anderen. Ik dacht dan ook dat het ‘normaal’ was…
Maar de buikpijn was er op den duur niet alleen meer tijdens mijn menstruatie, maar ook enkele dagen ervoor en enkele dagen erna.
Zo werd mijn cyclus ingedeeld in een periode van ongeveer een week geen buikpuin, een week knagende buikpijn, een week heftige buikpijn, en een week mildere last… om dan opnieuw te beginnen.
Op een blauwe maandag - ik moet toen ongeveer een 29 jaar geweest zijn - kwam ik thuis met buikpijn die zo hevig was dat ik op handen en knieën naar binnen ben gekropen, tot op mijn bed.
Dit was een keerpunt, want ik besefte dat dit niet meer normaal was en kwam bij een gynaecoloog terecht die onmiddellijk zei dat dit effectief NIET NORMAAL was en dat dit wel eens endometriose kon zijn. “Endo wat”? Ik had er nog nooit bij stil gestaan dat er misschien dan toch wel iets mis was …
Om een lang verhaal kort te maken : ik begon er wat meer over tee lezen en kreeg echt wel goeie hulp van mijn gynaecoloog, na verschillende onderzoeken en twee laprascopies tussen mijn 30ste en 33ste om te checken waar de endometriose zich genesteld had én om zoveel mogelijk weefsel en cystes te verwijderen én het al jarenlang aan de pil zijn, heb ik de endometriose en de pijn ondertussen zo goed mogelijk onder controle.
Jaarlijks ga ik op controle bij de gynaecoloog en ben altijd opgelucht als hij zegt dat alles “goed” is.
Ik durf niet te stoppen met de pil, omdat ik bang heb dat ik terug die immense pijn en de ongemakken moet meemaken… best nog nemen tot de menopauze is de boodschap.
Naarmate ik ouder werd en wel eens durfde zeggen tegen iemand “ik heb endometriose”, kwam ik tot mijn verbazing tot de conclusie dat ik zeker niet alleen was/ben … zoveel mensen die mij zeiden: “oh dat ken ik en dat heb ik ook”, “mijn zus heeft dat ook”, “mijn vriendin heeft er ook last van” …
Het is duidelijk iets dat niet zo “normaal” is, maar toch wel heel veel voorkomt … en dan zijn er nog de ‘gelukkigen’ die endometriose hebben, maar die er geen last van hebben.
Want ja, die bestaan ook !
Zo zie je maar dat het belangrijk is om erover te praten- met vriendinnen of familie maar ook zeker met je dokter.
]]>ik dacht dat ik met mijn vriend alleen thuis was. Hij had zin om seks te hebben samen maar ik was nog niet overtuigd dus probeerde hij wat te plagen etc. We deden het uiteindelijk toch en lieten de deur van mijn kamer open omdat ik zei 'dan horen we het als er iemand thuiskomt'. Wat bleek nu dat mijn broer wel thuis was en in de kamer naast die van mij OOK met zijn deur open zat..... de kans bestaat dus dat hij ook zijn oortjes niet in had :o Ik ging nadien half naakt naar de badkamer en toen ik dat deed keek ik zijn kamer binnen en zag ik hem aan zijn bureau zitten.... Ik ben hier echt lang niet goed van geweest, durfde echt enkele dagen niet spreken en durfde hem ook enkele dagen niet aankijken omdat ik zo gegeneerd was en bang was dat hij iets gehoord of gezien had...
Verhaal 2:
ik was bij mijn vriend thuis en we waren de liefde aan het bedrijven haha in zijn kamer. plots klopt zijn broer op de deur en zonder dat hij wacht op een antwoord gooit hij meteen de deur open... mijn vriend ging snel van mij af maar trok het donsdeken met zich mee ipv dit over mij te laten... lag ik daar schoon he hahhah echt niet oke. Ik weet niet wat hij gezien heeft en wat niet maar hij had het in ieder geval wel door aangezien alles zo snel ging en ik er half naakt lag. Hij bleef ook gewoon rustig in de deuropening verder praten alsof er niks aan de hand was. STRANGE hahah.
]]>Zogezegd, zo gedaan, mijn klachten werden eerst erger en het was een hele zoektocht naar die juiste pil. Vanaf mijn 13e zat ik dus al aan de pil, niet als voorbehoedsmiddel maar als medicijn tegen menstruatieklachten. Tot mijn 19 jaar heb ik dit genomen, zonder problemen, mijn menstruatie was aangenamer, de migraine aanvallen bleven zo goed als weg en ik kon gewoon verder met mijn leven. Onwetende wat dat kleine pilletje aanricht in je lichaam. Op een ochtend zoals elke andere stond ik op, om op weg te gaan naar school en aan mijn dag te beginnen. Ik voelde bij het opstaan een lichte pijn in de achterkant van mijn linker kuit. Niets om me zorgen over te maken, de pijn werd doorgaans de dag erger, het voelde voor mij aan alsof mijn spier niet “lang” genoeg was om mee te rekken bij elke stap. In de avond was mijn kuit zo gevoelig dat ik er geen druk op kon verdragen, ik dacht dat ik een spierscheur had en keek het nog even aan.
De volgende dag voelde mijn kuit zo gespannen en pijnlijk dat wandelen, de trap op en af gaan of gewoon bewegen best al pijnlijk was. Diezelfde avond merkte ik op dat mijn kuit ook dikker was, ik maakte me toch wat zorgen en besloot om naar de spoedeisende hulp te gaan. Na wat onderzoeken en een echo viel het verdict, u hebt een diepe veneuze trombose. Ik wist totaal niet hoe dit kwam en waarom ik dit op zo’n jonge leeftijd had gekregen. De standaardvragen vlogen rond mijn hoofd, “Rookt u? Bent u hevig beginnen sporten?”. Hierop kon ik allemaal volmondig neen zeggen. Dus waar liep het mis? Waar kwam dit vandaan? Toen kwam die ene vraag die mij helemaal overdonderde. “Neemt u de pil?” waarop ik nog zeer nonchalant “ja, natuurlijk” antwoordde. U moet hier meteen mee stoppen galmde door de ruimte. I was like, huh say what?! Ik had een trombose gekregen van dat onschuldig kleine pilletje, ik was hier nooit over ingelicht geweest, ook de bijsluiter had ik niet gelezen. Een week na deze diagnose zat ik terug op de spoedeisende hulp, ik was onwel geworden, waarop de diagnose viel dat ik nu ook een longembolie had.
Ik wil dit verhaal met jullie delen, zodat er meer awareness komt rond dit onderwerp. Zodat er meer en meer jonge meisjes en vrouwen weten dat hormonale anticonceptie toch niet zo onschuldig is dan we denken. Een trombose is levensgevaarlijk en kan spijtig genoeg de dood als gevolg hebben als je hier niet spoedig bij bent. Ik vind dat de medici hier veel te weinig over inlicht, er wordt alsmaar gepraat over de voordelen, maar wat met de soms toch wel ernstige nadelen? Ik zeg niet dat de pil een gehele boosdoener is, sommige vrouwen kunnen hier inderdaad goed mee zijn, maar ik raad toch aan om eens goed na te denken en eventueel eerst eens andere opties te overwegen. Praat ook eens met je gynaecoloog/huisarts, wees niet bang om vragen te stellen, het draait tenslotte om jou gezondheid!
]]>Soms heel grappig soms heel diepgaand.
Wil jij graag jou verhaal delen dan mag je me altijd een berichtje/mailtje sturen!
Samen taboes doorbreken!
Veel liefs, Janie
]]>
Het eerste verhaal … is mijn verhaal. Mijn verhaal over mijn verdriet als iets waar je zo van houdt stopt met bestaan. Ik hoop dat het een troost mag wezen voor iedereen die ooit terug opnieuw is moeten beginnen. Dat het oké is jezelf kwijt te zijn zolang je er maar naar blijft zoeken!
Terug alleen na drie jaar viel me zwaar. Alles leek nieuw en ik was ontzettend bang. Bang over wat ging komen en onzeker hoe het allemaal weer verder moest.
Ik ben momenteel 19 jaar en mijn toenmalige vriend beëindigde onze relatie na meer dan drie jaar. Ik was heel jong wanneer we elkaar tegenkwamen, maar ik was er zo ontzettend zeker van mijn prins op het witte paard gevonden te hebben.
Dat die prins zomaar kon weg vallen, was nooit echt in mij opgekomen. Dat hij dan ook wegviel, viel me letterlijk ontzettend zwaar. Ik viel in een zwart gat en wist niet hoe hier uit te kruipen. Ik weende uren op een dag, ik sportte niet meer graag (geloof me dit is iets wat ik normaal elke dag doe en deed), ik viel een paar kilo af, … ik was mezelf niet meer. Geen Janie, niet meer hoopvol en vol levensvreugde...enkel nog tranen, tranen om iets dat er niet meer was.
De periode nadat hij hier de laatste keer door de deur stapte, in zijn auto stapte en wegreed was ontzettend zwaar. Zo pijnlijk en voor mij hartverscheurend. Een deel van mij was weg. Ik voelde me niet compleet, ik voelde me miserabel. En de persoon aan wie ik dit het allerliefst wou zeggen, was de persoon die mij me zo liet voelen. Het enige wat in mijn hoofd spookte: Hoe kon iemand die ik zo graag zag mij niet meer graag zien? Hoezo was wegstappen ‘gemakkelijker’ dan blijven? Hoezo maakte ik jou niet gelukkig terwijl ik het allergelukkigste was met jou aan mij zij.
De eerste dagen heb ik enkel maar geweend, in bed gelegen en nog meer geweend. Het was ‘acceptabel’ dat het me zwaar viel, maar hey ik was nog jong en na twee weken ervan af te zien werd het toch stilletjes tijd om er over te geraken… Maar niks was minder waar… accepteren dat iets gedaan is één ding, maar het is de pijn die achteraf telkens opnieuw komt bij elke stap die je alleen zet. Ik was totaal niet gewoon om alleen te zijn. Alleen zijn voelde raar en niet goed. Ik zocht dan ook hulp. Ik had iemand nodig die mij mijn gevoelens mee een plaats hielp geven. En hoe graag ik een antwoord op de vragen in mijn hoofd wou… het had niks uitgemaakt… Het had de situatie niet veranderd.
We zijn nu ongeveer een jaar verder en ik ben oprecht gelukkig met mezelf, terug gelukkig alleen. Maar de pijn die blijft. De vragen blijven maar nemen steeds minder de bovenhand. Eraan terug denken is op een moeilijke dag nog steeds traantjes weg pinken. En da's oké, niemand kan je een formule geven hoelang de pijn blijft en hoelang ze ‘mag’ duren.
Ik ben een ander persoon dan voor mijn relatiebreuk, ik ben terug van het leven gaan genieten, echt gaan leven voor mezelf, sterker geworden in communicatie, terug verliefd geworden op mezelf, ik heb dingen ontdekt en plannen gemaakt die ik hiervoor nooit zou gedurfd hebben omdat je ook aan de ander denkt.
De moeilijke dagen zijn er nog steeds, inclusief de tranen, het blijft pijn doen om iemand je leven uit te zien wandelen waar je samen oud mee wilde worden... en mijn gedachte dwalen nog soms af naar wat als…
]]>