Toen ik ziek werd dacht de huisarts direct aan covid, ik moest 7 dagen in quarantaine. Na enkele dagen begon in toch te twijfelen over covid. In het midden van de nacht testen ik positief op een zwangerschap. Bleek wel fout geplast te zijn dus zou de test opnieuw moeten doen.
Enkele dagen later pas opnieuw een test gedaan samen met mijn vriend, opnieuw positief en deze keer wel correct. Ikzelf was toen 19 en mijn vriend 20. Onze ouders hadden allemaal een heel ander gevoel, mijn mama was niet boos maar ook niet vanaf dag 1 gelukkig. Mijn vader vroeg me of ik abortus zou doen. De moeder van men vriend vond zichzelf te jong voor grootmoeder te worden en zijn vader was wel gelukkig. Wijzelf waren wel gelukkig. Het mag dan wel een ongeplande zwangerschap zijn maar toch het geluk kon niet op. Uiteraard waren we ook bang, beide nog naar school, vriend die alleen woont en ik nog bij hotel mama. Hoe zouden we dit doen.
De eerste 3 maanden van mijn zwangerschap waren een hel! Ziek ziek ziek! Kon mijn bed niet uit. Had geen energie. Kon niet eten of drinken. Mijn vriend en mama stonden heel de tijd aan mijn zijde. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis nog voor ik de 3 maand bereikte. Ik was uitgedroogd. Ik mocht pas eten en drinken als ik 24 u niet had overgegeven. En dat lukte maar niet. Wel kreeg ik een infuus met vocht uiteraard! Ik was zo boos omdat t niet lukte. Ik mocht geen bezoek ontvangen omwille van de pandemie. Na een week mocht ik opnieuw naar huis. Misselijk was ik nog steeds maar ik kon wel opnieuw eten en drinken.
De 3 volgende maanden liepen best gezellig. Was snel moe maar begin te genieten van mijn zwangerschap. Naar het einde toe kreeg ik last van nierstuwingen, ook geen fijne periode. Ook hierbij eventjes in opname geweest en stevige pain killers gehad. Daarna was dat ook weer volledig voorbij.
Ik beviel in 2020 van een prachtig zoontje met een hele mooie bevalling. Pittig sowieso. Maar helemaal zoals ik het wou. In bad met mijn wensen, geen epidurale.
Liefs😘